ناصر عبداللهی
اسمی مملوء از رمز و راز
مملو از حاشیه
مملو از عشق
مملو از ...؟
مدتهاست احساس سرگردانی میکنم احساس میکنم ناصر را در لابلای هیاهوی این زندگی هیاهوی تفاسیر عجیب و غریب و حرفهای درست و نادرست مردم گم کرده ام!
احساس میکنم به اندازه قرنها از او دور شده ام و دلم عجیب برای مظلومیت این مرد می سوزد و آتش میگیرد...
از اینکه تا بود از دور و نزدیک خودی و دشمن ضربه خورد و حالا نیز...
چه غریبی ناصر...
چه غریبی...
به اندازه وسعت کویرهای جنوب غریبی...
به وسعت دریای بیکران خلیج همیشه فارس غریبی...
به وسعت قلب بی مانند و آسمانیت غریبی...
نمیدانم چگونه واژه ها را در کنار هم قرار دهم تا آنچه میخواهم بیان کنم معنای خود را بیابد؟
چگونه میشود غربت تو را معنا کرد؟
چگونه میشود قلب تنها و با شکوه تو را معنا کرد؟
چگونه میشود اوج مظلومیت تو را به تصویر کشید؟
وقتی به راحتی از سمت هر کس مورد قضاوت قرار میگیری؟
دوست دشمن عاشق و معشوق!
قضاوتی نه بر مبنای قلبت نه بر مبنای روح نا ارام و پر التهابت نه بر مبنای آسمان چشمانت
قضاوتی بر مبنای آنچه بوده و نبوده!
قضاوتی بر مبنای آنچه در ظاهر دیده ایم و شاید خیلی وقتها حتی ندیده ایم و ساخته ایم!
شاید نتوانم هر آنچه در قلبم میگذرد را اینجا بیان کنم اما تنها میتوانم یک جمله بگویم ناصر
و آن اینکه تو یک ایمانی و من به ایمان تو ایمان دارم
من به تو ایمان دارم به وسعت قلب و پاکی درونت ایمان دارم و شاید گاهی به اندازه قرنها از تو دور شوم اما قلبم و احساسم از یک نفس به تو نزدیکتر است و خواهد بود...
ناصریا عشق تو حقن...
مطالب مرتبط،
